ذکر (از اسامی قرآن)

«ذکر» گاهی به معنای «حفظ» و گاهی به معنای «یادآوری» است. البته یادآوری ممکن است با دل صورت بگیرد (ذکر درونی و باطنی) و ممکن است با زبان باشد (ذکر لفظی).

اطلاق ذکر، تذکره و... بر قرآن کریم یا به این دلیل است که قرآن مردم را به یاد خدا می‌اندازد یا به خاطر یادآوری داستان پیشینیان یا به دلیل بیان تمام حقایق و مبانی دین و احکام شریعت اسلام و امور خیر و صلاح بندگان است.

«الذکر، ذکر، ذکری و تذکره» از اسامی و صفات قرآن به شمار می‌آیند. موارد کاربرد آن‌ها در قرآن کریم به‌ قرار ذیل است:

• الذکر: سوره حجر/۶؛ سوره نحل/۴۴؛ سوره یس/۱۱؛ سوره ص/۱و۸؛ سوره فصلت/۴۱؛ سوره قمر/۲۵؛ سوره قلم/۵۱؛ سوره آل عمران/۵۸؛ سوره فرقان/۱۸ و ۹۲؛ سوره زخرف/۵۰.
• ذکر: سوره یس/۶۹؛ سوره طه/۹۹؛ سوره طلاق/۱۰؛ سوره ص/۴۹؛ سوره صافات/۳؛ سوره مرسلات/۵.
• ذکری: سوره انعام/۹۰؛ سوره اعراف/۲؛ سوره هود/۱۲۰؛ سوره عنکبوت/۵۱.
• تذکره: سوره طه/۳؛ سوره حاقه/۴۸؛ سوره مزمل/۱۹؛ سوره انسان/۲۹؛ سوره مدثر/۴۹ و ۵۴.

منابع

• ویکی علوم اسلامی (اصطلاح نامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن)